Sportlust 6 - Linschoten 2

Door de ogen van een keeper:


Zaterdagochtend, het zonnetje schijnt, 2e wedstrijd van het seizoen.
Volgens de opstelling zou ik in de spits staan.
Aangekomen bij de club bleek dat het opgeloste keepersprobleem toch niet was opgelost.
“Sneep heeft 2 x in de grond geschopt, hij keept niet”.
Ik voelde het al aankomen, binnen nu en 10 minuten zou ik de vraag gesteld krijgen.

Rory van Rees scoorde.. Ik wil vandaag ook scoren. Voordat ik mijn gedachten verder de vrije loop kon laten gaan over hoe ik deze bal zou scoren (waarschijnlijk een boogbal van buiten de 16) voelde ik iemand achter me staan. Nu gaat het komen, ik voel het..

“Bart, ik begreep dat jij nog wel is keept met zaalvoetbal”? “Ja klopt, hoezo?”
“Wil je keepen vandaag?” Zei Joeri.

Voordat ik er erg in had zei ik direct ja, op dat moment begreep ik het niet maar achteraf snap ik waarom ik toch direct toehapte. Ik wil gewoon graag belangrijk zijn, als spits of midmid sta je op een positie waar je een geweldige steekbal kunt geven of die ene wereldgoal kunt maken waarvan je altijd al droomde. Maar ook als keeper kun je de held van de dag worden met die geweldige redding in de laatste seconden van de wedstrijd waardoor je uiteindelijk alsnog met 1-0 wint, een 1 op 1, of nog mooier, een penalty stoppen.

Het gele shirt, het zwarte broekje en de gele sokken gingen aan.. Waarom ben ik nou weer zo’n lul die witte voetbalschoenen moest kopen, dat past hier natuurlijk helemaal niet onder. Elke tegenstander ziet zo dat ik dit niet wekelijks doe.

Neeeee dit meen je niet, gaat het nou godverdomme regenen.
Dit wordt echt zo’n kut middag.

Met opgetrokken schouders en mijn hoofd gebogen loop ik naar het veld.
Ingeschieten is een discipline op zich, jarenlang was ik de vaste inschietpartner van Jurgen Wesseling. We begonnen naast het doel en ik schoot de ballen met een dropkick uit mijn handen zo op hem af dat hij alle ballen strak kon pakken. Vervolgens schoot ik nog een paar ballen strak vanaf de 16 meter richting de hoeken zodat hij ze net kon pakken of naast kon tikken. Uiteindelijk gaf ik van beide zijkanten van de 16 een aantal hoge voorzetten die hij dan uit de lucht kon plukken.
Ik deed het ook altijd voor mezelf, waar de rest van het team altijd bezig was met ingewikkelde oefeningen stond ik heerlijk op mijn eigen traptechniek te oefenen. Ik peigerde Jurgen altijd goed af zodat hij warm aan de start van de wedstrijd kon beginnen. Ik waande me die 20 minuten de Woerdense Pim Doesburg.

Terug naar de huidige situatie, tegenover mij stond Sander Eberwijn, hij had zijn vest open en stond met een grijze bal met rode vlakken onder zijn armen. Veld 2, een drassig veld. De eerste bal schiet hij direct (op prachtige wijze overigens) binnenkant paal binnen. Ik sta aan de grond genageld.
Het slaat nergens op maar ik wil de ballen graag op borst hoogte aangeschoten krijgen, veel van de ballen van Sander komen ergens op kniehoogte aan, 1 op de 10 ballen pak ik klem.

De wedstrijd begint, na een paar ballen te hebben doorgespeeld op de verdediging moet ik nu voor het eerst aan de bak. Moussa, de beste speler aan de zijde van de tegenpartij, wipt de bal vanaf 20 meter voor zijn eigen voet op en haalt verwoestend uit. Toen de bal van zijn voet vertrok wist ik dat dit mijn moment moest worden. Hier kon ik direct iedereen versteld doen staan van mijn keeperskwaliteiten, zal ik er anders ook nog een showduik van maken? Bam, de bal raakte het net.. 0-1 voor VVL.
Ik kwam geeneens van de grond af, als Mark deze bal had doorgelaten had ik sowieso hoofdschuddend met de bal onder mijn armen naar de middenlijn gelopen.

Vrij snel later maakte wij gelukkig de 1-1. Juichen in je eentje is toch apart. Je schreeuwt net even iets harder dan normaal zodat je hoopt dat je teamgenoten horen dat jij er ook nog bent. Voordat de tegenstander aftrapt roep je nog even de naam van je medespeler die scoorde en steek je je duim hoog naar hem op. Rare gewaarwording dat juichen als keeper, ik miste stiekem toch de high five en de tik op iemand z’n achterhoofd.

Tijdens de rust speelde door mijn hoofd dat ik 1 bal heb gekregen en dat die er inging.
Ik wilde voetballen.
Aangezien niemand de handschoenen wilde overnemen had ik besloten om mijn verstand op 0 te zetten en in het kader van teambelang deze wedstrijd uit te keepen om vervolgens deze middag heel snel te vergeten.

Sportlust 6 groeide in de wedstrijd, wij waren vele malen beter dan onze tegenstander en al vrij snel viel de 2-1.
Toch kwam ook Linschoten er een aantal keer uit. Door een steekbal werd hun rechtsbuiten in stelling gebracht. Hij kwam steeds dichter bij de 16..Wachten, wachten, wachten… NU! Ik rende op hem af strekte mijn armen naar links en snoepte zo doende de bal voor zijn voeten vandaan. Ik stond op met de bal in mijn armen en keek in de rondte, mijn teamgenoten keken naar mij. Ik voelde voor het eerst dat ik iets goeds had gedaan en was stiekem best wel trots. Dit wilde ik nog een keer.

Als veldspeler roep ik altijd tegen Mark dat hij van achteruit moet gaan voetballen. Gewoon die verdediger aanspelen, ook als hij iemand in z’n rug heeft, want “hij kan toch gewoon kaatsen”..
De bal ging achter en ik leg de bal op 6 meterlijn neer voor een doeltrap. Ik weet niet wat het is maar ik had gewoon veel meer zin om die bal over de middenlijn te schieten naar de links of rechtsbuiten terwijl ik van te voren bijna zeker wist dat dit een standaard kopduel zou worden en wij balverlies zouden lijden. Toch deed ik het.. Heerlijk, zo’n bal vol naar voren halen.

10 minuten later een corner voor VVL. Deze bal is hoe dan ook voor mij. Ik zakte iets door mijn knieën (ik zie het keepers op tv altijd doen, ik denk omdat ze zo hoger kunnen springen). De bal ging ergens richting het gebied tussen de 16 meter lijn en de penaltystip.. Deze is te ver, ik moet blijven, nee ik ga toch, ik ga toch… LÒÒÒÒÒÒS.
Ik deed mijn ogen dicht sprong de menigte in en zette op goed geluk mijn vuisten tegen de bal. En ja hoor, ik raakte hem… Wat een lekker gevoel maar de aanval was nog niet over in de rebound belande de bal voor de voeten van de aanvoerder van Linschoten. Hij schoot maar met een katachtige reflex (ja, zo voelde het) tikte ik de bal naast het doel..
2 goeie acties in 1 minuut tijd.
Na zo’n actie is het vervolgens de kunst om te doen of het de normaalste zaak van de wereld is. Je kijkt om je heen naar je spelers, je lacht niet maar kijkt ook niet boos. Het is meer zo’n blik van, “wat kijk je, dit is heel normaal voor mij hoor”.

2 minuten later als Sportlust 6 in de aanval is draait John Baars zich om naar mijn doel, hij zegt niks maar steekt zijn duim op. Ik steek mijn duim terug op en als hij zich omdraait met zijn blik vooruit komt er toch heel even een glimlach op mijn mond.

We winnen de wedstrijd met 5-1. Het voelde uiteindelijk niet als een verloren middag, het voelde eigenlijk best lekker. Toch ben ik blij dat Mark er weer bij is volgende week.
Ik denk dat ik hem toch iets meer snap nu: Keepers zijn gek!